แม้มหานครหลายแห่งมักถูกขนานนามว่าเป็น ป่าคอนกรีต แต่สำหรับกรุงเทพฯแล้ว บางทีคำว่า คอนกรีต“ใน”ป่าฝน อาจฟังดูเหมาะสมกว่า กรุงเทพฯ เมืองหลวงของไทยที่เติบโตอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ศตวรรษ 1970 ถูกโอบล้อมด้วยคอนกรีต ซึ่งเป็นวัสดุเรียบง่าย ราคาย่อมเยา และเปี่ยมประโยชน์ใช้สอย ไม่ว่าจะเป็นบนพื้น ผนังอาคาร หรือแม้กระทั่งรางรถไฟฟ้าขนาดใหญ่ที่ทอดผ่านแสงแดด ทว่าท่ามกลางอาณาจักรคอนกรีตแห่งนี้ถูกแทรกตัวด้วยพฤกษาอันอุดมสมบูรณ์ ความชุ่มชื้นของลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาเปิดทางให้พืชพรรณเติบโตอย่างเสรี ทั้งเถาไทรและเถาไม้เลื้อยที่ไต่ผ่านรอยแยกในซีเมนต์ ทำให้กรุงเทพฯ เป็นเมืองที่สิ่งอันเป็นขั้วตรงข้ามกันถักทอร้อยเรียงอย่างกลมกลืน ระหว่างความดิบจากสิ่งก่อสร้างและความอ่อนโยนของพืชพรรณธรรมชาติที่แทรกตัวอย่างงดงาม